Ik houd huis

in aardedonkere

hemelstreken

bouw op het puntje

van mijn tong

gigantische luchtkastelen

Ik leg vrolijk

tuinen aan

bloembedden en priëlen

onder de wenkbrauwen

van de zwervende maan

en denk dat god

alles van mij

heeft afgekeken

Ik les de dorst

van vallende sterren

wek met een aardkorst

de eetlust van planeten

Ik geef grootse feesten

sticht elke nacht

een nieuw keizerrijk

voor de meesten

ben ik vorst

en hofnar tegelijk

niemand kan zich

met mij meten

Ik ben de duisternis

in de vlammen

van het dichtersvuur

luid lachend de noodklok

in het eerste uur

van de engelen

die ik verleid

Ik bekleed

naakte hemellichamen

met de zwarte gewaden

van mijn woord

ben de danser

op het koord

dat hangt om de hals

van de eeuwigheid

Vele gezichten

heb ik

en vele namen

van mij

heeft de dood

nog nooit gehoord

Dit is het teken

Onschendbaar woord

sereen

als het marmer

van de stem

van mijn vader

Dit is het teken

Gloed van de zon

en het gloren

van een nieuwe dag

Geur van de zee

neergestreken

op het wit

van mijn vleugels

Dit is het teken

Uit de diepten

van het labyrint

ben ik herrezen

Vele liefdes vele

zij die de ware was

Met wie ik het raadsel

van hart en ziel kon delen

in wier donkere ogen

ik de zuiverheid

van jouw grillige kustlijn las

De lokroep

van jouw stoffige wegen

zwarte stier

en vrome trots

van kathedralen

Vele liefdes vele

geen die zo waarachtig was

De wind

adem van het lot

nam mee

de verborgen klank

van hun namen

bracht ze voor god

die niets verklaarde

en strooide uit

de as

van hun lichamen

over het naakt

van 

de aarde

de hemel

de zee

Men verkondigt

het einde der tijden

Valse profeten

heulend

met de goden

sloegen vuur

uit een grote steen

Verbroken zegels

vertoornd bloed

Vier ruiters

die de baren

van de rampspoed

berijden

Men verkondigt

al duizenden jaren

het einde der tijden

Bekeerd

tot de tirannie

van spandoek

en spreekkoor

dromt

ten einde raad

de menigte

samen

roept revolutie

vrijheid vrede

heeft niets geleerd

van het verleden

dat met de armen

halfstok

furieus

op de onheilstrom

slaat

Ondoorgrondelijk

de misdaden

van de mens

Wij heffen

onze bekers

ten hemel

En drinken

op het welzijn

van de beulsknecht

Ze zijn terug

ze wakkeren het vuur

weer aan

dat de boeken verslindt

Ze verkondigen

met bevlekte mond

leugens en luiden

de ondergang in

Het silhouet

van hun gestrekte armen

valt als een diepe nacht

Ze zijn terug

met hun waan

en woede

Misschien

zijn ze nooit

weggeweest

Oude stad

barokke dromen

standbeelden van heiligen

na avondval

onder schot genomen

Oude stad

ziedend engelengebroed

dichter drenkeling

smekend te gronde

in een witte vlammengloed

Oude stad

stomgeslagen ruïne

je ziel vermorzeld

tussen de raderen

van de oorlogsmachine

Tast

met blinde handen

naar

het licht

dat wervelt

in de glazen

Wij spreken

verstrengeld

Verwonderd

zwijgen wij

Zover

de vloedlijn

reikt

Monden wij uit

Het hart

verankerd

in het oneindige

van de avond

Naakt

wil ik zijn

in de baai

van jouw hart

Naakt

als de maan

die onze nachten

verzilvert

Zo naakt

wil ik zijn

dat heel mijn wezen

weerloos is

in het uitgestrekte

van jouw armen

Gestaag

boekstaven wij

de dagen

van het onvervalste

verlangen

naar elkaar

Vleugelslag

van de duif

tent

met zicht op

bomen in conclaaf

Onze dagen

dat ze

talloos

zullen zijn

De winter smokkelt

zonlicht

de ochtend binnen

Op steenworp

slaapwandelt het universum

in de vijver

en kantelt

Monumentaal wit

Het vuur

en het water

zijn als twee

dronken matrozen

verschenen

Te laat

om nu nog

te vluchten 

voor de dood

Het lied

van mijn

windgeteisterde verzen

klinkt in de keel

van de donkere boot

Die mij meevoert

en achter de einder

van de halfslaap

is verdwenen

Achterwege

laat ik

leestekens

Ik leg

een witregel

als rode loper uit

Schrijf

Woorden

beroofd

van hun zinnen

Tegen

de gevestigde orde

in mijn hoofd

Het verborgene

zal het wezenlijke

openbaren

de taal

een tweesnijdend zwaard

voor de dichter

die de liefde verklaart

aan de schoonheid

van het ongrijpbare

Heengegaan

Door de poort

met de schreefloze leuze

Vergruisd

en tenietgedaan

In de blauwgeaderde

bittere nacht

Jij kwam

met verregende stem

kwam

met in gepeins

verzonken handen

Invallend duister

had jij meegenomen

Het sijpelde

uit jouw ooghoeken

Als zwijgen

te vondeling gelegd

Kraaien

onverschrokken

op de krijtlijn

van een monotone herfst

Vandaar

schrijf ik

rood doorlopen woorden

die wedijveren

met stilte

die de steen

overwoekert

Onder

een hemel

die braak ligt

Schemeren

de paden

Wij volgen ze

blindelings

wij kijken

lijdzaam toe

Hoe ze

het uitgemergelde

landschap 

splijten

De paden

van het heimelijke

waarop wij

elkaar ontlopen

Ga naar de drenkplaats

en tors

je verbrijzelde lier mee

Daar zul je

uit lijfsbehoud

de sporen wissen

Overweldigd

door de onverschilligheid

van de sterren

Niets is volbracht

je dromen zijn

halverwege opgedoekt

Er bloeit nog

een laatste

weemoedige zon

Jij drinkt

uit haar kelk

de slapeloosheid

die jou overmeestert

Zuiver

als onweer

dat op komst is

als regen

die de uitgestorven stad

polijst

Verheft zich

jouw stem

in de spiegel

van het najaar

Wie ik ben

heb ik

ten einde

gezongen

Een omhelzing

van licht

en donker

galmt nog na

Ik verwacht

niets meer

ik verlang

naar niemand

Moge de dood

zich over mij

ontfermen

met onverzoenlijke

tederheid

Verstrikt

in de ondoordringbare

traagheid

van het water

ben jij

de schaduw

van de ontwortelde boom

ben jij

de stem

van de vertrapte

pelgrimsbloem

jij treedt

met vuurvoeten

de horizon

die jou heeft ingelijfd

Zich

meester maken

Van het eeuwige

vluchtige ogenblik

Onbewaakt

in de groeven

van de tijd

Aan de rand

van de verstomming

sta jij 

de verdronkenen

te woord

Zij dalen af

in het schuimende

oog

van de rivier

Zij delven

een graf

in de taal

die zonafwaarts

gaat

Als flessenpost

naar een wereldvreemde

oever

Langs

het spoor

van het ongewisse

De ontredderde roos

in boetekleed

met distels

en doornen

Erfgenaam

van het kwaad

dat is geschied

Nabij

is de onafwendbare

Trillende

levensdraad

op het verborgen blad

Leg je hoofd

in de leegte

van haar schoot

Jou

zal niets ontbreken

In de wijde omtrek

van het vergankelijke

Tussen

slapen en niet meer

wakker worden

Doem jij op

Als

drogbeeld

als

droombeeld

Narcissengeel

onder het juk

van een hoogmoedige

lente

Laat het regenen

vandaag

Hul de zon de maan

in een donderpreek

van zware wolken en stormwind

en vind voor mijn vriend

die is heengegaan

een zwarte mantel

met opgestoken kraag

Laat het regenen

vandaag

Zo boven

zo beneden

Een zinloos gebed

een wrede straf

De wenteltrap

van het bestaan

op en af

Trede voor trede

met vermoeide tred

Totdat lijf en leden

ter ziele gaan

Rondom de ark

afscheid

met kaarslicht

en schriftuur

obool

voor de overtocht

rum en rookwaar

slapende seringen

neergevlijd

aan jouw zijde

en op jouw borst

onwrikbaar

de heilige kreet

waarheid

melkwegmelodie

van jouw spreken

overwonnen

in het stervensuur

dit noodlotsteken

liefde als

onmogelijkheid

Schrijf mijn naam

als voetstap

in de sneeuw

van verloren

gewaande dagen

Schrijf mijn naam

talm niet langer

de lucht wordt ijl

ik ga voorbij

Schrijf mijn naam

onder je huid

zeg mij dat ik besta

uit stilte

en lichtinval

van klanken

die mijn schaduw

niet meer

kunnen dragen

Talm niet langer

schrijf mijn naam

Bedeesde vingers

hebben het liefdevol

afgelegd

En met ochtendgloren

toegedekt

Er werd niet gesproken

Er was

een erehaag

van stoïcijnse eiken 

Evenbeeld

van het niets

De dood

uit het lichaam

opgestaan

Wie

zichzelf kent

is een bedrieger

Wie

zichzelf niet kent

komt bedrogen uit

Ik ben

de zachtmoedige

Beitelde

met mijn bedelstaf

de wet van de liefde

in het antieke zand

Geloof me

ze hebben er danig

op los gefantaseerd

mij van alles toegedicht

Visioenen

die ik niet heb gehad

wonderen

die ik nooit heb verricht

In kruisramen

word ik opgehemeld

staat mijn bloed

dat werd vergoten

voorgoed in brand

Ongenoemd

zal ik

dwalen

Door deze steevast

benevelde stad

Waarvan

de straten

mij de pas afsnijden

En de muren

zijn beklad

met aan lager wal

geraakte idealen

Hij dronk

Hij zocht

een nieuwe huid

voor oude angsten

en vond

in de eenzame diepte

van het glas

de scherpe tong

der dwazen

als gesel

Het waren parels

Zij snoerden

het innerlijke tumult

de mond

Hij dronk

Hij zweeg

Hij was zonder zonde

Bij de bronnen

te midden

van het vier

jaargetijden groen

Danst

onbezonnen de vlag

Blauw

wit

rood

Waarin

het licht

ontvlambare land

wordt gehesen

Jij leest

hun lippen

Hoor

wat ik heb gezegd

Jij sluit

hun ogen

Zie

wat ik heb gedaan

Jij bezegelt

hun lot

dat het mijne is

Jij bent

aan wie ik ben

medeplichtig

Met

heidense tongval

spreken

Dan verdwijnen

vroegtijdig

tussen de regels door

Niet meer omkijken

Een luchtspiegeling zijn

in profane woestijnen

Niets

dan stof

ben ik

Hemeltergende

vergankelijkheid

Een windvlaag

die mij

nietig verklaart

Een herinnering

opgebaard

in de tijd

Het huis

dat mij baarde

werd

met wortel en al

uit de aarde getrokken

Gebleven is

de muur

aan de overkant

En die ene

trouwe lijfwacht

van weleer

Lantaarnpaal

vijf vijf zeven

Ik aarzel

ik stamel

Vervloek

het woord

dat mij

ontglipt

Zwijgen

schemert

in mijn hoofd

Het heeft allemaal

niets te zeggen

Ik had u eerst

niet herkend

U zag er

vreemd en veraf uit

Halsstarrig

hield u

de ogen gesloten

Een hele avond

ben ik bij u

blijven zitten

Stilzwijgend

dankbaar

Niemand

kan zo sereen slapen

als u

Wie zich geroepen voelt

moet dan maar

de wereld redden

Ik trek me terug

in mijn basiliek

van boeken

En berust

in de immense

schoonheid

van wat teloorgaat

Na acht dagen

een kind

onder het statige puin

vandaan gehaald

Levend

En ongetwijfeld

voorbestemd

tot nog grotere

rampspoed

Grotesk

zijn de goden

die wij aanbidden

Maan

de aarde 

tot kalmte

Onherbergzame

liederen 

zingend

Keren zij

het leven

de andere wang toe

Begeren

het hogere

tuchtigen

het troosteloze lijf

Hun geloof

een geslagen wond

Volmaakte zege

van de waan

op de werkelijkheid

Toen

het weerbarstige licht

was bezweken

Werd het donker

Als dauw

over mij

uitgestort

Schets

onverstoorbaar

in het milde

voorouderlijke schijnsel

Jouw

gelauwerde 

vulkanen

Jouw

fabelachtige

eilanden

Avond

wordt het

ochtend

In een uithoek

van de vermaarde tuin

citeert hij

de ingeslagen

bliksem

Bladert verstrooid

door de eeuwen

die zich herhalen

Ongenaakbare

ceder

Waaruit het woord

als wild vlees

is gesneden

Aan de schrale 

tak

behoor ik

toe

Ik val

nergens

in goede aarde

Stug

zaai ik wind

oogst

stormenderhand

Het voorrecht

overal

te falen

Luidkeels

drinken de mensen

hun demonen

onder de tafel

Nochtans

is vrijheid

een krijgsgevangen

vogel

Zacht

en zeldzaam

Lood

om oud ijzeren

gordijnen

Standvastig

draag ik

de last 

van jouw dood

zoals jij

de last

van jouw leven

droeg

Van jouw stem

ben ik

de zwaarbevochten

weerklank

In

gekapseisde

bossen

Komen wij samen

Breken

het dagelijks

brood

Met

de doden

die tot ons

zijn doorgedrongen

Alomtegenwoordig

het troost

reikende

getij

Gegrift

in het bedachtzame 

grijs

Oord

van moegestreden

schachten

en slaapdronken 

heuvels

Zo waarlijk

onder witte rook

neergeknield

Van de fles

die jij

om de hals viel

zijn dit

de scherven

In hun verwaarloosde

schittering

zwijg ik

uilenblind

jou

tegemoet

Gaandeweg

raakte jij

uit het zicht

Ik

herlees

jouw middernachtsbrieven

Ik

graaf

De kuil

die jij groef

voor de begoochelingen

van de wereld

Wij

vallen

samen

Portret

van een geestverschijning

Schilder

met strohoed

Zijn eenzaamheid

Oorverdovend

als de litanie

van sprinkhanen

Zijn lotsbestemming

Deze 

door de zon

gestenigde landweg

Mij

verbijstert

de matglazen

helderheid

van het firmament

Ik breng

het vuurorgel

in stelling

Koortsachtig

smeed ik

kleuren

Overgewaaid

uit de steile

wijngaard

en de steengroeve

Onberispelijk

schittert

de zeis

van de maaier

Gekluisterd

aan

hitte

golvende

korenvelden

Fier

ijvert

het onomstreden

vaandel

Niet

de kroon

zijn wij

Maar

het mes

op de keel

van de schepping

Tot

zwijgen

omgesmolten

Het

onverbloemde

woord

Jouw geliefde

schimmen 

naderen

Zij rijgen

de echo's

aaneen

Roerloos

drijf jij af

Oppermachtig

laait 

in zijn borst

de aanstormende

golf

Hij duikt onder

Worstelt

Komt

armen en benen

te kort

Naar

de rotsen

toog ik

waar

omgord

met

de grootspraak

van de zee

de zomer

werd

ontmanteld

Amper

de polsslag

van de seizoenen

Beraamd

in verontrustend

koloriet

Wend

je blik af

Het zwart

heeft het rood

opgeslokt

Ze zijn er niet meer

De oude meesters

van stilte

Jij vroeg

de vogels

naar de geur van de lente

de zomer

Jij vroeg

de bomen 

naar de kleur van de herfst

de winter

De vogels

vertelden

in geuren en kleuren

De bomen

zwegen

koppig in koude grond

Zij wisten

Jij was

de zuiverste grens

overgestoken